Tour de Dop

Sist gong så tok eg meg føre det som har vore sommarens høgdepunkt for meg i fleire år, Tour de France. Ein kan ikkje klage på dramatikk av årets utgåve heller! Men dessverre for the wrong reasons. Vår gamle fæle onkel vi håpte ikkje skulle kome på besøk kom likevel. Hysteriet og skandalene rundt sykkel og doping har vore hovudrolleaktørar siste dagane.

Det nye og vanskelege har vore dette med Michael Rasmussen og meldeplikt. Vi har høyrt om dette tidlegare også, men då har det vore "fasit" på greiene. Nokon har synda og det har fått konsekvensar. Det har vore meir som ein notis under sportsseksjonen i avisa. Med Rasmussen har det vore så mykje styr! Først og fremst har han støya sjølv og ikkje skjøna problemet med at ein idrettsutøvar må seie frå kvar ein er til ei kvar tid. Dette var før det heile starta. Rasmussen kom etterkvart i gul-trøya og då fann ein ut ein måtte skru volumet enda opp eit hakk! Det var meldt frå Danmark at MR i mai hadde "gone missing" og at han hadde fått desse advarslane. Unødvendig! Korfor kome med dette når MR leia Tour'en? Dei ansvarlege skulle delt denne informasjonen med MR sitt lag Rabobank og Tour-arrangøren før konkurransa starta! Då hadde dette ikkje fått like stor merksemd og skandala i dette omfanget hadde vore unngått, og dermed mindre skade for sykkelsporten.
MR hadde visstnok vore hjå svigers i Mexico då han var sakna. Jaja, det var ein advarsel då og dette var ikkje bra. Det var i det heile mistenkjeleg får så tett opp mot Tour'en kunne han hatt høve til å... ja, du veit.
Akkurat i det det såg ut som om Rasmussen hadde mest sannsynleg avgjort Tour'en i sin favør, tok farsa ei ny vending. Då han etter eige utsegn var i Mexico (ja, hos svigers veit du) vart han visst observert i Italia. Dette tyda på juks, fanteri og løgn! Rabobank sparka Rasmussen ut av Tour'en og vekk frå ei gjeven siger...
Sjelden har vel det kjende uttrykket til den animerte hobbyfilosof Solan Gundersen "Her er det no' muffens!" vore meir treffande! Nokon veit meir enn dei vil dele med offentlegheita, men det kjem vel fram etterkvart...

Laurdag var det revansje. Vinokourov viste fram tempo-dugleiken sin i suveren stil. Var dårleg ver den dagen. Hushovd luffa gjennom løypa i høljeregn. Cancellara, Gusev, Klöden og fleire andre var i asfalten. Men Astana-kaptein og min gamle helt Alexandre Vinokourov fossa gjennom tørka regna til beste tid i suveren stil, og for ein revansje etter at var under kjellaretasjen i fjelletappa dagen før!
Dette var tangering av restitusjonsrekorden. Dette hadde vi sett før. Ikkje lenge sidan heller, cirka året i førevegen.

Floyd Landis.

Den avskilta Tour-vinnaren for 2006. Før Tour'en i fjor var Landis ein av favorittane. Han hadde vore ein av sersjantane til Lance the legend. Han visste kva dette handla om. Han skulle no ta over trona etter Armstrong. Sjølv TV2-ekspert Kaggestad heldt ein knapp på Floyd.
Tour de France og særskilt dei avgjerande fjelletappene er eit spel! Det er som blinkeleiken, favorittane sit (og syklar) og passar på kvarandre. Kven blinkar først? Der på ei fjelletappe "blinka" storfavoritt Floyd Landis først! Han måtte sleppe dei andre utfordrarane. Han var brått tom for krefter og tida gjekk brått rasande fort og hadde han vore boksar, ja då var dette nær knockout.

Dagen etter stod Floyd Landis opp frå dei daude. Og i noko (som i etterkant viste seg) idrettsverda ikkje hadde sett sidan Johan Mühlegg sine "glansdagar" tok Landis i ein kraftantrengelse av dei sjeldne igjen det tapte frå dagen før. Men i etterkant viste det seg han hadde juksa og han vann ikkje Tour de France 2006 likevel. Eller gjorde han det? Dei kranglar enno....

Samanlikniga Vinokourov og Landis. Begge var favorittar, kanskje den største. Begge var arveprinsar og skulle ta over hegemoniet. For begge var det no eller aldri. Både Landis og Vino tapte mykje tid til konkurrentane og var tappa for krefter. Dagen etter dei framstod som utslitne og utslagne stod begge fram som unikt god trente syklistar, ja eit knepp vassare enn dei andre. I begge desse tilfella (+Mühlegg) må vi ikkje vere naive, når noko ser ut til å vere for godt til å vere sant. Når ein sportsmann overgår fysikken og er i superform etter å ha slete seg heilt totalt ut. Då er det lov å tenkje doping...

Kvifor?
Det er umogleg for oss å setje oss i situasjonen til Landis og Vinokourov og kvifor gjorde dei som dei gjorde. Doping og sykkelsporten si felles historie gjer at syklistar er dei idrettsutøvarane som det blir mest fokus på. Sjansen for å bli teken er altså stor om du juksar. Likevel, kvifor? Kvifor gamble på noko du har oddsa i mot deg på.

Ordet som dukkar opp hjå meg er; desperasjon!

For begge karane hadde eit år med treningsarbeid vore retta mot eit mål og eit fokus: Tour de France og den gule vinnartrøya. Armstrong hadde lagt opp og mot slutten av ei karriere opna høve seg som den beste sjansen dei hadde hatt. Vinokourov sa sågar før årets utgåve "no eller aldri". Det blir aldri!
Etter fjelletappa der dei tapte mykje tid til konkurrentane, må fortvilinga vore sterk. Og fortvilinga kan etterkvart gått over i desperasjon. Og desperate situasjonar fordrar ofte desperate handlingar. For meg å setje meg inn i situasjonen til Landis og Vinokourov er dette mi beste forklaring. I si fortviling og desperasjon for å kompensere tap har dei dopa seg for å ta igjen det tapte.

Svik.

Heldigvis for sporten er det utstrekt testing. Derfor vert dei som juksar tekne. Av og til er det ein hestekur som trengst for å bli frisk. Dette er sykkelsporten i gjennom no. Er det noko sporten og dei involverte har lært dei siste to utgåvene er det at juksarane blir tekne, avskilte og kasta ut i skam. Enten en er kong Salomo eller Jørgen Hattemakar.

Gler meg til neste års høgdepunkt Tour de France! Dramaturgien, dei uforutsette hendingane, knivinga i spurtane, dei uungåelege veltane, norske etappesigrar, Hushovd, Arvesen og kanskje til og med Boasson Hagen...

Tommy, når skal vi leige oss bobil?!?! :)